سابقه و هدف: جراحی لاپاراسکوپی در بعضی موارد جایگزین جراحی باز سنگ های حالب شده است. در این مطالعه جایگاه روش لاپاراسکوپی در درمان سنگ های حالب بررسی شده و تکنیک ترانس پرتئونئال TUL برای کمک به این جراحی ارایه شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی در فاصله مهر 1383 تا اسفند 1384، 15 مورد سنگ حالب با روش فوق عمل شد. جراحی لاپاراسکوپی در تمام بیماران با روش اینتراپریتونئال انجام شده است. دردو بیمار (یک نفر غیر از سنگ حالب فوقانی، یک سنگ در لگنچه داشت و در بیمار دوم سنگ بداخل لگنچه فرار کرد) نیاز به تکنیک اضافه بود. در این دو بیمار به کمک عبور یورتروسکوپ از پورت 5 و هدایت آن به داخل سوراخ حالب سنگ را در کالیس یا لگنچه یافته و با بسکت آن را خارج کردیم.یافته ها: متوسط سن بیماران 21±2.41 سال و نسبت مرد به زن 4.1 بوده است. 12 سنگ در حالب فوقانی، دو سنگ در حالب میانی و یک مورد سنگ توام حالب فوقانی و کلیه بود. اندازه متوسط سنگ ها 7±18 میلی متر بود. در تمام بیماران سنگ ها خارج شدند، نیاز به تزریق خون، تبدیل به جراحی باز، تب و لیک ادرار نداشتیم. متوسط زمان عمل 50±98 دقیقه و متوسط بستری پس از عمل 2.2±3.8 روز بوده است.نتیجه گیری: جراحی لاپاراسکوپی جایگزین موثر و مطمئن برای عمل جراحی باز و سنگ های بسیار درشت و سخت جایگزین مناسب Extra Corporeal Shock-wave Lithotripsy ( سنگ شکنی برون اندامی) و TUL است. استفاده از ترانس پریتونئال TUL می تواند برخی از محدودیت های این جراحی را برطرف کرده و ما را در انتخاب بیماران بیشتر و ارایه درمان موفق تر یاری دهد.

مقدمه: با توجه به منطقه جغرافیایی زندگی ما سرطان مری از جمله سرطان های شایع گوارشی می باشد. درمان انتخابی در این بیماران جراحی است که با توجه به تعدد تکنیک جراحی ما در این مطالعه سعی نمودیم دو تکنیک شایع جراحی در این گروه از بیماران را مورد مقایسه قرار دهیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر (بین سال های 1990 تا 2005) کلیه بیمارانی که با سرطان ثلث میانی و تحتانی مری تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی ترانس هیاتال یا ترانس توراسیک قرار گرفته اند را از نظر سن، جنس، پاتولوژی تومور و stage تومور مورد بررسی قرار داده سپس در یک مطالعه مقایسه ای با در نظر گرفتن پارامترهای خاص یکسان سازی دو گروه از بیماران عمل شده (گروه ترانس هیاتال و گروه ترانس توراسیک) را از نظر میزان خونریزی حین عمل، زمان جراحی، موربیدیتی بعد از عمل، طول مدت بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از بستری میزان بروز نشت و تنگی آناستوموز و بقا مورد بررسی قرار دادیم.نتایج: 156 بیمار وارد مطالعه شدند که 110 بیمار مرد و 46 بیمار زن بوده اند، 116 بیمار با SCC و 40 بیمار با آدنو کارسینوما، با در نظر گرفتن معیارهای ورودی و خروجی در دو گروه بیمارانی که تحت جراحی ترانس هیاتال قرار گرفته با گروه Ivor Lewis با هم مقایسه شده که از نظر میزان خونریزی حین عمل، عوارض قلبی عروقی و ریوی بعد از عمل، متوسط زمان بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از عمل و میزان بروز تنگی دیر رس و بقا اتلاف معنی دار آماری نداشتند ولی از نظر میزان بروز نشت آناستوموز (در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده) و متوسط زمان جراحی (در گروه Ivor Lewis طولانی تر بوده) اختلاف معنی دار آماری داشته اند. با توجه به این که نشت آناستوموز در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده ولی مورتالیتی در هر دو گروه یکسان بوده دلیلی بر خوش خیم بودن نشت آناستوموز در گردن می باشد.توصیه ها: با توجه به نتایج این تحقیق هر دو تکنیک مزبور از نظر عوارض و میزان امید به زندگی با هم قابل مقایسه بوده و انتخاب هر یک از این روش ها بسته به انتخاب جراح و شرایط بیمار می باشد.

حالب رتروکاوال یک نقص تکاملی نادر بوده که در آن حالب از مسیر طبیعی خود منحرف شده و پس از عبور از قسمت خلفی ورید اجوف تحتانی مجددا به طرف مثانه امتداد می یابد. زمانی که بیمار علامت دار شده و یا عملکرد کلیه تحت تاثیر قرار بگیرد جراحی ضرورت می یابد. در جراحی لاپاروسکوپیک، سگمان خلفی حالب رتروکاو جدا و قطع شده و مجددا آناستوموز صورت می گیرد. استفاده از روش لاپاروسکوپی در ترمیم حالب رتروکاوال یک راه مطمین، ایمن و کم تهاجمی بوده و می تواند به عنوان درمان استاندارد طلایی در آن بکار رود.

پیش زمینه و هدف: کیست های کلیه اختلال شایعی در بالغین می باشند. این بیماران در صورت علامت دار شدن به صورت سنتی از طریق آسپیراسیون پرکوتانئوس با یا بدون تزریق مواد اسکلروزان درمان می شوند ولی میزان عود بالا می باشد. به همین دلیل ما نتایج طولانی مدت دکورتیکاسیون لاپاراسکوپیک کیست ساده کلیه را از نظر علایم و یافته های تصویربرداری مورد ارزیابی قرار دادیم.روش کار: از اوریل 2004 تا ژولای 2008، 27 بیمار مبتلا به کیست ساده علامت دار کلیه تحت دکورتیکاسیون لاپاراسکوپیک قرار گرفتند و دیواره کیست کلیه در آنان رزکت شد. کیست های کمپلکس کلیه از مطالعه خارج شدند. از معیار ونگ بیکر برای تخمین شدت درد قبل و پس از عمل استفاده کردیم. در صورتی که در کلیشه سیتی اسکن که مدت ها بعد از عمل انجام می شد هیچ نشانه ای از عود وجود نداشت به عنوان موفقیت رادیولوژیک در نظر گرفته می شد.یافته ها: از 27 بیمار تمام آن ها تحت لاپاراسکوپی قرار گرفتند. 92.5 درصد از بیماران در پیگیری میانگین 22 ماهه (3 تا 32 ماه) بهبود علامتی و 96.2 درصد بهبود تصویربرداری داشتند.بحث و نتیجه گیری: پیگیری طولانی مدت،بر شیوه جراحی لاپاراسکوپیک دکورتیکاسیون کلیه به عنوان روش موثر برای درمان کیست های علامت دار تاکید کرده است.به دلیل موفقیت بیشتر و طولانی مدت درمان لاپاراسکوپیک و نیز کمتر تهاجمی بودن آن، لاپاراسکوپی به عنوان یک روش قابل قبول در درمان این ضایعات مطرح می باشد.

سابقه و هدف: بیان پروتئین های خارجی در شیر پستانداران یکی از راه کارهایی است که به تدریج کاربرد وسیعی در تولید انبوه فرآورده های دارویی نوترکیب می یابد، به ویژه فرآورده هایی که دست خوش بیش ترین تغییرات پس از ترجمه ای می شوند. هدف از این تحقیق ایجاد موش های ترانس ژنیکی بود که واجد ترانس ژن بیان کننده کلسی تونین هیبرید در غدد شیری موش باشند. مواد و روش ها: در این تحقیق از یک پروموتر اختصاصی شیر به نام بتالاکتوگلبولین گوسفندی (oBLG) برای القای بیان کلسی تونین هیبرید نوترکیب در شیر موش استفاده شد. بر این اساس، یک سازه ژنی متشکل از 7/10 کیلوباز از ژن oBLG شامل پروموتر و ناحیه پایین دست ژن ساخته شد و توالی کدکننده کلسی تونین در چارچوب ترجمه اگزون پنجم oBLG قرار داده شد. سازه ژنی کلون شده پس از تخلیص روی شیب سزیم کلراید، از ناقل خود آزاد شد و به وسیله ژل آگارز تخلیص گردید و با فیلتراسیون و رقیق سازی آماده استفاده شد. آن گاه سازه ژنی مزبور به کمک میکرومانیپولاتور در تخمک های تازه بارور موش تزریق شد و سلول های زنده مانده از این تزریقات، به لوله رحمی موش هایی با آبستنی کاذب بازگردانده شدند. حاصل این انتقال زیگوت های تزریق شده 41 موش بود که ژنوتیپ آن ها با استفاده از PCR، اسلات بلات و ساترن بلات تعیین گردید.یافته ها: نتایج تعیین ژنوتیپ با PCR نشان داد که 9 موش از نظر وجود ترانس ژن مثبت هستند، در حالی که تنها 4 موش بلات مثبت داشتند. 3 موش نر و 3 موش ماده، ترانس ژن را به نسل بعدی، یعنی نسل اول موش های ترانس ژنیک انتقال دادند. موش های نسل اول به بعد نیز ترانس ژن را به صورت پایا و تابع قواعد مندلی به نسل دوم انتقال دادند.نتیجه گیری: با توجه به این که 6 موش از 9 موش مزبور توانستند ترانس ژن را حداقل به یکی از موش های نسل بعدی خویش انتقال دهند، این 6 موش را می توان بانی های (Founders) مستقل ترانس ژنیک و سردسته خانواده های ترانس ژنیک مزبور در نظر گرفت.

سابقه و هدف: هدف از انجام این مطالعه تعیین موارد عود در بیماران مبتلا به کانسر معده با سیتولوژی لاواژ پریتونیال مثبت در مقایسه با لاواژ منفی در بیماران بیمارستان ایت الله طالقانی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه توصیفی-تحلیلی می باشد. 59 بیمار مبتلا به کانسر معده وارد مطالعه می شوند. لاواژ حفره صفاقی با 150 سی سی نرمال سالین گرم انجام می شود. 4 عدد لام از هر بیمار تهیه می شود. Follow upبیماران پس از جراحی و بررسی موارد عود بیماری بدون توجه به مرحله بیماری در بیماران با سیتولوژی لاواژ مثبت و منفی انجام شد. یافته ها: در این مطالعه 59 بیمار دچار سرطان معده وارد شدند که 20 نفر مرد و 39 نفر زن بودند. نتایج مطالعه نشان داد که میان سیتولوژی مایع پریتونیال و عود بیماری نیز ارتباط معنی داری وجود دارد (P value=0. 943). نتیجه گیری: در این مطالعه ارزش سیتولوژی صفاقی در تعیین پیش آگهی سرطان های معده، کولون و پانکراس بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته و ارتباط سیتولوژی مثبت لاواژ صفاقی با پیش آگهی نامناسب به تایید رسیده است. همچنین از این روش جهت تعیین عود سرطان های شکمی استفاده شده که نتایج سودمندی به همراه داشته است.

زمینه و اهداف: به کارگیری روش مش گذاری پره پریتونئال در فتق اینگوینال یکی از روشهای موفق در درمان فتقهای حجیم یا عودکرده محسوب می شود. ترمیم با مش طبق گزارش مراکز مهم عمل جراحی فتق نشانگر عود کمتر از %2 در فتقهای عود کرده یا حجیم می باشد.روش بررسی: از بین 2718 مورد بررسی در پرونده بیمارانی که فتق عمل شده اند در طی 5 سال در بیمارستان سینا 101 بیمار (99 مرد و 2 زن) تحت درمان به روش مش گذاری پره پریتونئال قرار گرفتند.یافته ها: نزدیک به تمامی بیماران شغل کشاورزی یا کارگری داشته و یا یک عامل تشدید کننده فشار بر دیواره شکم که در عود فتق یا ایجاد آن نقش دارد، به همراه داشته اند. جهت انتخاب بیمار برای مش گذاری، از طبقه بندی استوپا استفاده شد. در این سری طبق طبقه بندی فتقهای اینگوینال، 42 بیمار از نوع III و 59 بیمار از نوعIV  بودند. شصت و پنج بیمار تحت جراحی مش گذاری دوطرفه استوپا و 30 بیمار به طریق یک طرفه تحت ترمیم قرار گرفتند. شش بیمار باقیمانده نیز به طریق لاپاراسکوپیک ترانس أبدومینال تحت ترمیم مش گذاری واقع شدند. یکی از اهداف این مطالعه نشان دادن عوارض ضمن بستری و بعد از ترخیص بیماران بود. یک مورد عفونت زخم، یک مورد هیدروسل و هماتوم و یک مورد مرگ ناشی از بیماری زمینه ای (سیروز) از جمله عوارض عمده بستری بیماران بود.بحث و نتیجه گیری: %80 بیماران در عرض 2 هفته اول بعد از عمل به کارهای عادی خود پرداختند. در بررسی 5 ساله بعد از ترخیص بیماران فقط یک بیمار دچار عود مجدد شد که تظاهر آن بصورت فتق فمورال بود.هر چند مدت زمان بستری در مقایسه با روشهای ترمیم فتق طولانی و در این بررسی بطور متوسط 3.5 روز بود اما کاهش در عوارض، بازگشت سریعتر به فعالیت عادی روزانه و کاهش در عود فتق در انواع مشکل دار فتق از مزیت های ترمیم فتق به طریق پره پریتونئال است.

تولید ایزوتوپ های ترانس اورانیوم مثل آمرسیم-241 و کالیفرنیم-252 با استفاده از سوخت های پرتودیده راکتورها یا پرتودهی اهدافی درون قلب راکتورهای تحقیقاتی انجام می شود که عمده تولید این دو رادیونوکلید در کشورهای آمریکا و روسیه انجام می شود. با توجه به کاربردهای قابل ملاحظه این عناصر در صنعت هسته ای و دیگر بخش ها استحصال آن ها از اهمیت به سزایی برخوردار است. در کار حاضر ابتدا امکان تولید این نوکلیدها با استفاده از سوخت های پرتودیده راکتور تحقیقاتی نوعی برای دو توان 5 و 10 مگاوات با استفاده از کد ORIGEN انجام شده است. در بخشی دیگر، محاسبات برای هدف اورانیوم تهی شده پرتودیده، که شامل %7/99 وزنی اورانیوم-238 است، نیز انجام شده است. نتایج محاسبات نشان می دهد که بازده تولید رادیونوکلیدهای ترانس اورانیوم در توان 10 مگاوات چندین برابر بیشتر از 5 مگاوات است. همچنین، میزان تولید رادیونوکلیدها در پرتودهی هدف اورانیوم تهی شده حدود 2 برابر رادیونوکلیدهایی است که به هنگام استفاده از سوخت پرتودیده راکتور تحقیقاتی 5 مگاوات تولید می شود.